اتل متل یه بابا که
اسم اون احمده
نمره ی جانبازیش
هفتادو پنج درصده
اون که دلاوری هاش
تو جبهه غوغا کرده
حالا بیاین ببینین
هزار تا معبر زده
حالا توی رختخواب
افتاده حالش بده
بابام یادگاری از
خون و جنگ و آتیشه
با یاد اون زمونا
درددل بابا رو
می خواد بگه چه جوری
کشتند بچه هارو
هیچ میدونی یعنی چی
زخمی هارو بیاری
یکی یکیو با زور
همینطوری که میره
با شلیک مستقیم
ماشین الو میگیره
همین جوری که می گفت چشماشو به دیوار دوخت
انگار با این خاطره
بد جوری می سوزوندش
با بغض و ناله می گفت
کاشکی که پر نبودش
آی قصه قصه قصه
نون و پنیر و پسّه
هیچ تا حالا شنیدی
تانکها قناصه بودن
تا سری رو میدیدن
اون سرو میپروندن
سه راه شهادت کجاست؟
میدونی دوشکا چیه؟
می دونی تانک یعنی چه؟
آر.پی.جی زن بلند شد
«وَمارًّمًَیتَ»رو خوند
تانک اونو، زودتر زدش
یه جفت پوتین ازش موند
یه بچه ی بسیجی
اون ور میدون مین
زیر شنی های تانک
با دوربین قرارگاه
رفیقمو می دیدم
تو گودی قتلگاه
آر.پی.جی تو سرش خورد
سرش که از تن پرید
خودم دیدم چند قدم
که اسمش الحدیده
هنوزم که هنوزه
گم شده ناپدیده
اتل متل توتوله
چشم تو چشم گلوله
اگر پاهات نلرزید
نلرزید اصلاً پاهاش
جلو گلوله وایساد
زل زده بود تو چشاش
گلوله هم اومدو
از دو چشم مردونه
گذشت و یک بوسه زد
چشمایی که تادیروز
هزار تا مشتری داشت
چندش میاره امروز
اما غمی نداره
چون عاشق خداشه
به جای مردم خدا
زیر سقف آسمون
میای پیش رفیقت
تو اون گلوله بارون
با این که زخمی شده
برات خالی میبنده
میگه که من چیزیم نیست
زخم اونو میندی
با چشمای پر از اشک
تو هم به اون میخندی
انگاری که میدونی
دیگه داره میپره
میگه که گلچین
با سوزو آه و با شرم
بهش میگی داداش جون
فدات بشم دمت گرم
میزنی زیر گریه
اونم تو آغوشته
حلقه ی دستاته
یه دفعه یک خمپاره
هزارتا بذر ترکش
توی تنش میکاره
یهو جلو چشماتو
شره ی خون میگیره
برادر صیغه ایت
یواش یواش و کم کم
راوی یک خبر شی
یک خبر پر از غم؟
به همسر رفیقت
که صاحب پسر شد
بری بگی که بچه
اول میگی نترسین
پاهاش گلوله خورده
چند روز بستریه
زخمی شده نمرده
زل میزنه تو چشمات
قلبتو میسوزونه
یتیمی بچشو
لحظه ی تحویل سال
رفته بودیم تو سنگر
رفته بودیم عشق و حال
تو اون شلوغ پلوغی
همه چشمارو بستیم
دستا توی دست هم
با همدیگه که خوندیم
زورکی نقل و نبات
تو کام هم چپوندیم
همدیگرو بوسیدیم
قربون هم می رفتیم
بعدش برا همدیگه
من بودم و مرتضی
سید بود و ابوالفضل
امیرحسین و رضا
حالا از اون بچه ها
فقط مرتضی مونده
همون که گاز خردل
مگه قرار نذاشتیم
همیشه باهم باشیم
نداشتیما ،نداشتیم
بیاین واسه مرتضی
که شیمیایی شده
جشن پتو بگیریم
خیلی خیلی آرومه
به من میگه داداش جون
کار منم تمومه
مرتضی منم ببر
یا نرو پیشم بمون
باباجونو میگیره
بابام با این خاطرات
روزی یه بار میمیره
فقط خاطره نیست که
قلب اونو سوزونده
مصلحت بعضی ها
بنده های آب و نون
قبول کنین به خدا
بابام شده نردبون
همون های که راه
دزدی رو خوب میدونن
ما خون دادیم و اونها
ترسوهای بی پدر
آهای غنیمت خورا
نظرات شما عزیزان:
برچسب ها :
